Nauka o państwie - Sikorska-Dzięgielewska Krystyna - Praca zaliczeniowa

Czym jest państwo? Państwo definiować można na wiele sposobów, wyróżniając przy tym poszczególne cechy czy też jego funkcje. Funkcją zewnętrzną państwa jest zapewnienie bezpieczeństwa i niezależności w stosunkach z innymi państwami. Natomiast funkcję wewnętrzną można określić jako działanie zmierzające do utrzymania i umocnienia systemu społecznego i gospodarczego oraz bezpieczeństwa zamieszkującego społeczeństwa. Stosując ogólnikowość pojęcia „państwo”, najczęściej przyjmuje ono znaczenie wspólnoty społecznej. Na wspólnotę społeczną składa się wiele aspektów, które w zestawieniu ze sobą tworzą spójną całość. Podstawowym aspektem tworzącym państwo jest ludność zamieszkująca konkretne terytorium. Ludność jest niezbędna do prawidłowego rozwoju państwa. Przynależność człowieka do państwa jest jego naturalną cech,a bytu. Zarówno obywatele jak również obcokrajowcy przebywający w danym państwie, mają za zadanie dbać o ogół dóbr i korzyści płynących z patriotyzmu. Ludność stanowi ważny komponent państwa pod względem wpływu na rozwój gospodarczy, ekonomiczny, kulturowy oraz na wzrost populacji. Nasuwający się wniosek - państwo nie może istnieć bez ludności, od razu pociąga za sobą pytanie – czy powinniśmy uważać, że podstawą państwa jest jednak terytorium? Na terytorium składa się zarówno obszar lądowy, podziemny, powietrzny jak i morski. Jest to obszar geograficzny należący do danego państwa, ograniczony granicą. Przynależność terytorium do państwa jest naruszalne i może ulec zmianie, poprzez jego nabycie lub utratę. W konkluzji stwierdzamy, że państwo tworzy ludność, która posiada własne terytorium. Tak więc, państwo nie może istnieć bez spójności tych dwóch aspektów. Ludność nie może utworzyć państwa bez własnego terytorium, oraz państwo nie może istnieć na bezpańskim terytorium. Zbiorowość przebywająca w danym państwie podlega jednej władzy politycznej, która stanowi organizację życia społecznego. Władza państwowa działa według określonych wymiarów. Państwa można podzielić ze względu na formę rządów: monarchia i republika. Monarcha powoływany jest do sprawowania władzy poprzez elekcyjny - przez społeczeństwo lub za sprawą dziedziczności. Sprawowanie władzy dzieli ze względu na konstytucję, która stanowi najważniejszy akt prawny. Monarcha pełni funkcję reprezentacyjną. W monarchii parlamentarnej zarówno parlament, rząd jak i monarcha współdzielą władzę nad państwem. Republika jest formą rządu, polegającą na wybraniu osoby lub grupy osób na określony czas. Demokratyzm polega na wyłonieniu władzy na podstawie wyborów powszechnych. Obywatele poprzez oddawanie swoich głosów mają wpływ na wybór przedstawicieli swojego państwa. Demokratyczny sposób życia opiera się na zasadzie wolności i równości społeczeństwa. Dzięki temu społeczeństwo ma bezpośredni lub pośredni wpływ na podejmowanie decyzji państwowych. Ustrój demokratyczny dąży do wolności słowa, rzeczywistego uczestniczenia w sprawy państwowe i równości. W arystokratyzmie natomiast władza państwowa wybierana jest przez wąską grupę do tego powołaną. Demokracja, autorytaryzm czy też totalitaryzm to organizacje narzucające społeczeństwu określone przepisy prawne. Powszechnie uważa się, że władza jest z reguły ograniczana do określonych spraw należących do konkretnej dziedziny. Organy władzy kierują państwem według zasad, które są adekwatne do panującego w danym państwie ustroju. Każde państwo charakteryzuje się swoim hymnem państwowym. Jest to pieśń patriotyczna stanowiąca jeden z symboli państwowych. Równie ważnymi symbolami jest flaga i godło, które nadają państwu niepowtarzalność i odrębność, oraz suwerenność państwa. Symbole narodowe elementami identyfikującymi społeczeństwo danego państwa. Są związane z tradycjami historycznymi i dziejami kraju. Charakteryzują istnienie narodu i państwa. Utożsamianie się z atrybutami państwowymi jest przejawem tożsamości narodowej, ukazania przynależności do danego społeczeństwa i poczucia dumy płynącej z miłości do ojczyzny. Symbole narodowe mają wpływ na świadomość społeczeństwa. Fundamentem świadomości narodowej jest również wspólny język, kultura, tradycje i historia. Są to elementy składające się na więzi narodowe. Język umożliwia porozumiewanie się pomiędzy członkami danego narodu. Towarzyszy ludziom w rozwoju kulturowym i społecznym. Pod względem zróżnicowania terytorialnego i środowiskowego, rozróżnia się dialekty i żargony. W obrębie tych rodzajów kształtuje się język potoczny i literacki. Nie jest jednak zakazane używanie obcego języka w danym kraju. Posługiwanie się innymi językami oraz rozpowszechnianie nauki języków obcych jest coraz bardziej popularne. Kultura jest wytworem ludzi danego narodu. Każdy jednak ma prawo do indywidualnego jej interpretowania. Dla wszystkich jednak, jest to ogół wytworów materialnych oraz niematerialnych i stanowi ważny komponent tworzący obraz danego państwa i jego mieszkańców. Kultura jest utożsamiana z obyczajami sposobem i stylem życia. Popularyzacja kultury w danym państwie, zmierza do wyuczenia danych zachowań w przeciwieństwie do tego, co jest odziedziczone biologicznie. Nawyki i obyczaje są przekazywane z pokolenia na pokolenie poczynając od wydarzeń historycznych, które w istotny sposób wpływają na zrozumienie kultury do której się przynależy. Pomimo faktu, iż kultura jest atrybutem człowieka, nie jest ona jednolita i stała. Zmienia się pod wpływem różnych wydarzeń państwowych, na różnych obszarach geograficznych i uzależniona jest od postępów w rozwoju społeczeństwa danego kraju. Każde państwo posiada własną kulturę. Oprócz propagowania jej i aplikowania w swoim życiu, należy obiektywnie podchodzić również do innych kultur. Nie oceniać ich, a jedynie poznawać i szanować. Obyczaje innych państw bywają często irytujące i niezrozumiałe. Jednak tworzą one system, który ma własną wewnętrzną logikę, kształtującą w człowieku poszanowanie dla własnej kultury oraz wyrozumiałość dla innych kultur. Kultura państwa ma ścisły związek z tradycjami, gdyż są one jej wartościami. Wąskie rozumienie tradycji to inaczej rytuały, obyczaje, poglądy, sposób myślenia i zachowania. Tradycje są uznawane przez społeczność danego państwa jako bardzo istotne dla jego przyszłości, współczesności i przeszłości. Wszystko to, co jest treścią życia społeczeństwa nazywamy tradycjami. Każde państwo tworząc kulturę, mechanicznie wytwarza również unikatowe światopoglądy społeczeństwa. Można by wysunąć wniosek, że tradycje są tworzone na miarę możliwości danego państwa. W procesie rozwoju ekonomicznego, czy też gospodarczego, tradycje naturalnie podlegają zmianom i ewolucji. Zarówno kultura jak i tradycje są przekazywane z pokolenia na pokolenie. Każde państwo ma swoją niepowtarzalną historię, która przyczyniła się do tego, co aktualnie posiada. Historia państwa jest jego niematerialnym dobrobytem. Współczesność państwa budowana jest na zdarzeniach historycznych. To one dają początek nowemu spojrzeniu na świat i dążeniu do lepszego jutra. Historia państwa nie służy tylko po to, by być z niej dumnym, ale po to, by uczyć się na jej błędach lub powielać zdarzenia godne podziwu. Formułując konkluzję, która stanowi moje oficjalne stanowisko na temat państwa, stwierdzam, że jest to instytucja zbierająca w sobie wszystkie wyżej wymienione aspekty. Zarówno ludność jak i terytorium, władza, symbole narodowe i kultura szczególne na siebie oddziałują i nie mogą bez siebie egzystować. Moja osobista opinia na temat: Co to jest państwo?, nie ma jednak wielkiego znaczenia w stosunku do opinii ogółu. Każdy bowiem człowiek, każdy obywatel swojego państwa ma swoje indywidualne podeście i wytłumaczenie zadawanego wyżej pytania. Na pytanie: Czy dla każdego państwo ma takie samo znaczenie? - odpowiedź brzmi: nie. To co dla jednego jest kluczowe dla istnienia państwa, dla drugiego może być sprawą podrzędną. Przyczyną jest indywidualne podejście do spraw państwowych i tryb życia danego obywatela. Wywołane jest to za sprawą różnie definiowanych czynników, które wpływają na komfort życia, przynależność i własny wkład do spraw dotyczących państwa. Dla niektórych państwo to polityka, czyli działalność instytucji państwowych w celu dążenia do wspólnego dobra. Podejście racjonalne zmierza do stwierdzenia, że traktując państwo jako organy władzy, pojmujemy to jako podejmowanie przez różne podmioty decyzji w sprawowaniu władzy i rywalizacji o nią. Dla innych państwo to jedynie terytorium i miejsce zamieszkania. Ludzie ci, utożsamiają się z państwem jedynie poprzez nadane im obywatelstwo. Z różnych przyczyn mieszkają z dala od swojej rodowitej ziemi, w innym kraju czy też ciągle je zmieniając i nie przykładają wielkiej wagi do tego gdzie jest ich prawdziwy dom. Przeciwieństwem natomiast są obywatele danego państwa, którzy nie wyobrażają sobie życia na emigracji, czyli opuszczenia ojczystego państwa i funkcjonowania na obczyźnie. Dla nich państwo to ojczyzna w którą trzeba wierzyć i zachowywać jej piękno z pokolenia na pokolenie. Istnieją również tacy, którzy traktują państwo jako kulturę. Nie ma dla nich znaczenia reszta ludności zamieszkująca dany kraj i ich sposób życia. Najważniejsza jest kultura, która rozwija się w danym społeczeństwie od zarania dziejów, czy też kultura dotycząca kręgu ludzi zamieszkujących jakąś część obszaru państwowego. Jeszcze inni swoje poglądy na państwo wyrażają poprzez zachowania religijne. Wiara w Boga, bóstwa i siły nadprzyrodzone pozwalają im na duchowe rozpoznawanie i pojmowanie spraw państwowych. Kierują nimi zasady wiary i miłości do bliźniego, a tym samym zaufania do zachowywania równowagi w życiu społecznym i państwowym. Podsumowując wszystkie wywody i analizy stwierdzam że nie istnieje jedna definicja państwa. Obiektywnie podchodząc do charakteru poruszonego tematu, państwo to organizacja wyposażona w atrybuty władzy, zapewniającej społeczności terytorium, która współzależy od zróżnicowanych interesów państwowych. Warunki wpływające na te interesy mają związek z kulturą danego państwa i indywidualnym podejściem każdego obywatela do spraw związanych z ojczyzną. Państwo jest organizacją utrzymywaną kosztem społeczeństwa. Uprawnioną do stosowania na swoim terytorium środków władczych w celu ochrony przed szkodliwymi czynnikami zewnętrznymi i zapewniającą ład mieszkańcom i obywatelom.