Algebra liniowa - Sikorska-Dzięgielewska Krystyna - Test

Historia jest najczęściej pojmowana w dwóch odrębnych znaczeniach – jako res gestae, czyli dzieje – przeszłość jako taka oraz rerum gestarum, czyli wszelkie relacje o tej przeszłości, w tym historiografia. Wyraz „historia” pochodzi od greckiego słowa ἱστορία (istoria), pierwotnie znaczącego „badanie, dochodzenie do wiedzy” oraz „wiedza zdobyta poprzez badanie”. Herodot użył tego słowa do określenia charakteru swojej pracy rozpoczynającej się słowami „Oto przedstawienie badań (gr. ἱστορίης ἀπόδεξις istories apodexis) Herodota z Halikarnasu.” Od tego sformułowania bierze swój początek nazwa całej nauki, mimo że popularny tytuł nadawany jego dziełu – Ἱστορίαι (Istoriai) – po polsku tłumaczony jest zazwyczaj jako Dzieje. Tradycyjnie, za okres podlegający badaniom historycznym uważa się dzieje od powstania cywilizacji opartej na przekazie pisemnym, dla wcześniejszych dziejów rezerwując termin prehistoria. Z takiego podejścia wynika chronologiczna rozbieżność początków historii na różnych obszarach świata i w różnych cywilizacjach. W ostatnich stuleciach przedmiot badań się jednak nieustannie poszerzał i pogłębiał, obejmując wszystkie kontynenty świata, również wiele kultur niepiśmiennych oraz nowe zagadnienia antropologiczne. Metodologię historyczną cechuje poszukiwanie logicznej konstrukcji przyczynowo-skutkowej przy krytycznym podejściu do źródeł historycznych. Starożytni Grecy uważali historię za jedną ze sztuk. Historia nie jest łatwa do zaklasyfikowania wśród nauk. Jeśli bowiem przyjąć jej cel czysto faktograficzny, polegający na ustaleniu biegu zdarzeń i wyjaśnieniu stosunku przyczynowo-skutkowego, staje się ona nauką nieomalże ścisłą (zobacz: Historiografia). Jednak widząc w niej naukę, która zajmuje się jednorazowymi wydarzeniami, a nie prawidłami – jej charakter ściśle naukowy staje się niejednoznaczny. Jeśli przyjąć jej umiejętność wskazywania na stosunek biegu zdarzeń do ewolucji cywilizacji, zauważymy, że ociera się ona o aspekty etyczno-społeczne, co ją zbliża się do filozofii lub do socjologii (zobacz: filozofia historii). Specjalizacje[edytuj | edytuj kod] Z zasadniczej odmienności źródeł dotyczących różnych epok i dziedzin ludzkiej działalności, a co za tym idzie wymagających odmiennego warsztatu, historia dzieli się na szereg specjalizacji. Epoki historyczne[edytuj | edytuj kod] Podstawowy podział odpowiada w zasadzie klasycznemu podziałowi na epoki historyczne. Z tych samych założeń metodologicznych wyłącza się z zakresu badania historii czasy sprzed wynalezienia pisma (prehistorię). Jednak istnieją szkoły cofające historię do rewolucji rolniczej lub założeń pierwszych zespołów protomiejskich (ok. 10-7.000 lat pne.)[potrzebne źródło]. Klasyczny podział epok dla historii Europy wyróżnia: starożytność – czasy do roku 476, czyli upadku Imperium Rzymskiego. Odróżnia się w niej przede wszystkim badania nad starożytnym Egiptem, nad kulturami Bliskiego Wschodu, nad starożytną Grecją i nad Imperium Rzymskim. średniowiecze – czasy od starożytności do przełomu XIV i XV wieku, czyli wynalezienia druku przez Gutenberga (1440) i odkrycia Ameryki (1492) dla zachodniej części Europy, a dla wschodniej części kontynentu – zdobycia Konstantynopola przez Turków 1453. średniowiecze dzieli się na wczesne średniowiecze (do V- XII wieku), klasyczne (XII – XIV wiek) i późne (wieki XIV- XV). Istnieje pogląd głównie wśród niektórych historyków francuskich, że podział ten jest cywilizacyjnie sztuczny i należałoby okres średniowiecza rozciągnąć aż do oświecenia. wczesna nowożytność – czasy od średniowiecza do przełomu XVIII- XIX wieku